Πρόσκληση εκδήλωσης για την προετοιμασία της Εθνοσυνέλευσης της 7ης Μαΐου για άλλο Σύνταγμα και εφαρμογή του Δημοψηφίσματος 2015, που θα πραγματοποιηθεί σήμερα 26/03/2016 και ώρα 18:00-22:00 στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων (αίθουσα Αντώνης Τρίτσης-οδ. Ακαδημίας)

(Δείτε, κατεβάστε και διαδώστε τo πρόγραμμα της εκδήλωσης πατώντας ΕΔΩ)


Απόσπασμα από την πρόσκληση που απηύθυνε ο Συντονιστής του Ελληνικού Κινήματος Άμεσης Δημοκρατίας και του Δημοβουλίου Πολιτών, Γιώργος Λ. Κόκκας, στις 23/03/2016 στην κοινότητα Αείφαρον.

Το ντοκιμαντέρ «Επόμενος σταθμός: Ουτοπία» του Απόστολου Καρακάση παρακολουθεί στενά την περιπέτεια των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ. από την ημέρα της κατάληψης του εργοστασίου μέχρι πρόσφατα. Η ταινία που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο διαγωνιστικό τμήμα του κορυφαίου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ IDFA στο Άμστερνταμ και ενθουσίασε το κοινό του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες από 24 Μαρτίου.

ΑΘΗΝΑ:

Μικρόκοσμος 18.30 & 22.20 καθημερινά

Ταινιοθήκη 20.30 καθημερινά

Αστορ 16.00 Σάββατο και Κυριακή

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ:

Σταύρος Τορνές, αποθήκη 1, λιμάνι 19:45 καθημερινά



Έγραψαν  για την ταινία:


«Η ταινία σκιαγραφεί το πορτρέτο ενός αγώνα εκ των έσω, μια πολύπλευρη και βαθιά ανθρώπινη ματιά σε κάποιους ήρωες της καθημερινότητας που έχουν το παράτολμο θάρρος να αγωνίζονται».


Naomi Klein (συγγραφέας), Avi Lewis (σκηνοθέτης)


«Μια ειλικρινής, διαπεραστική ματιά...θα καθηλώσει όποιον θέλει να πάει πιο πέρα από ένα αντι-καπιταλιστικό ειδύλλιο για την κρίση»

Center for Media & Social Impact


«ένα συγκινητικό, χιουμοριστικό και πικρά ειλικρινές δράμα με στέρεα πολιτική άποψη, το οποίο φέρνει τον Νεοέλληνα αντιμέτωπο πρώτα με την ιστορία του και κατόπιν με τον ίδιο του τον εαυτό». 

Χρήστος Μήτσης, Αθηνόραμα



«Ένα ειλικρινές, δυνατό, ιδιαίτερα αναγκαίο στις μέρες μας, ντοκιμαντέρ, που βάζει καίρια ερωτήματα και που αξίζει να προβληθεί πλατιά». 

Νίνος Φένεκ Μικελιδης, Enetpress

«Ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ των τελευταίων χρόνων, καθώς καλύπτει όλες τις πλευρές, λέει ιστορίες, «βγάζει» χαρακτήρες και συμβολίζει την τρέχουσα ελληνική πραγματικότητα». 

Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, lifo

«Ένα θαυμάσιο ντοκιμαντέρ το οποίο παρακολουθεί και καταγράφει τα γεγονότα όπως δεν τα ξέρουμε. Γιατί ο Καρακάσης αποκαλύπτει την «κρυμμένη» πλευρά των γεγονότων χωρίς ωραιοποιήσεις…Γιατί τα πράγματα έχουν συχνά, όχι δύο αλλά περισσότερες πλευρές».

Στράτος Κερσανίδης, στο κόκκινο    

«To Next stop: Utopia είναι ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης που θέτει επείγοντα ερωτήματα για τις ταραγμένες σχέσεις μεταξύ εργατών και αφεντικών τη στιγμή που η ελληνική οικονομία κατακρημνίζεται». 

Geoffrey Macnab

«Η ταινία δεν είναι ένα πολιτικό μανιφέστο, δεν μιλά τη γλώσσα των οικονομολόγων, και δεν αφηγείται ένα ηρωικό έπος. Είναι όμως ένα έπος για τους τσακισμένους ανθρώπους… Λειτουργεί σαν γνήσιο υπαρξιακό θρίλερ για το κοινωνικό στοίχημα της αυτοδιαχείρισης…».

Μικέλλα Χαρτουλάρη 

«Ουσιώδες, αντικειμενικό και ψύχραιμο φιλμ που καταφέρνει να ξεφύγει από τους δύο βασικούς σκόπελους- παγίδες, στους οποίους συνήθως «παγιδεύονται» τα ντοκιμαντέρ: την αγιοποίηση και το περιορισμένο ενδιαφέρον…μεγάλη επιτυχία του Καρακάση να καταγράψει με απόλυτη ειλικρίνεια μια περιπέτεια, εξωτερική αλλά κυρίως εσωτερική, όπου τα δύσκολα ερωτήματα δεν έχουν απλές απαντήσεις». 

Κωνσταντίνος Καϊμάκης, screeneye net

«το ντοκιμαντέρ σχολιάζει διακριτικά, αλλά αποτελεσματικά την αντιφατικότητα όχι μόνο των ίδιων των ηρώων που μοιάζουν συχνά διχασμένοι, αβέβαιοι, δίχως κατεύθυνση μα και ολόκληρης της Ελλάδας…Κι ευτυχώς το φιλμ δεν είναι ένας στρατευμένος ύμνος υπέρ της αυτοδιαχείρισης -ακόμη κι αν η κάμερά του είναι σαφώς από την πλευρά των εργατών-, αλλά ένα πολύ πιο ενδιαφέρον και διαπεραστικό πορτρέτο μιας ομάδας χαρακτήρων που προσπαθούν να βρουν την δική τους θέση, επαγγελματική, κοινωνική, ηθική, σε ένα τοπίο μιας χώρας που οι οικονομικές συνθήκες έχουν κυριολεκτικά μεταμορφώσει».

Γιώργος Κρασσακόπουλος, flix

«η μεγαλύτερη επιτυχία εδώ είναι το γεγονός ότι η κάμερα αρνείται να πάρει θέση…αντίθετα, προβάλλει τις αντιφάσεις, τον πανικό, την αβεβαιότητα, τα πισωγυρίσματα, τις πολιτικές υποσχέσεις, την απολογία του «αφεντικού». Το εντυπωσιακό είναι πως από όλο αυτό δημιουργείται ένα κοινωνικό ψυχογράφημα, το οποίο μπορεί να επεκταθεί και, τελικά, να αγγίξει πολύ περισσότερον κόσμο από όσον αρχικά αφορά». 

Δημήτρης Δημητρακόπουλος, freecinemagr

«Το εξαιρετικό που πέτυχε ο σκηνοθέτης είναι ακριβώς να δείξει όλη τη διαδρομή αυτή… Εντελώς ανθρώπινες οι συγκρούσεις και οι διαπληκτισμοί, εντελώς φυσιολογικό το άγχος και η αγωνία, το χιούμορ και η πίκρα». 

Θοδωρής Γιαχουστίδης, moviesltd

«Όταν ένας από τους καλύτερους ντοκιμαντερίστες μας, ο Απόστολος Καρακάσης, που έχει δώσει εδώ και πολλά χρόνια ταινίες για ιστορία, πολιτισμό και καθημερινότητα και δεν τον λες και στρατευμένο, αρπάζει ξαφνικά μια κάμερα και τρέχει σε εργοστάσιο υπό κατάληψη, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι η κρίση δεν μεταμορφώνει μόνο τις ζωές μας. Αλλά και την τέχνη μας. Γι’ αυτό και από τις 72 ελληνικές ταινίες που συμμετέχουν στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης μάς τράβηξε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον η δική του».

Βένα Γεωργακοπούλου, Εφημερίδα των Συντακτών



πηγή omniatv

Η ΕΡΤopen είναι εδώ!
Συνεχίζουμε στους 106,7 στα FM στην Αττική.
Καθώς και μέσω του διαδικτυακού ραδιοφώνου της ertopen.com .
Επίσης, το πρόγραμμά μας αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3 στη Βοιωτία, τη Φωκίδα, και την Βόρεια Πελοπόννησο και από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Εργατικού Κέντρου της Εύβοιας στους 96,5 με το παρακάτω πρόγραμμα:

Ραδιοφωνικό πρόγραμμα  Σάββατο 26-03-2016

Στο ξεκίνημα του Ολυμπιακού έτους και πιο συγκεκριμένα στις 26-27 Μαρτίου, η αρχαία Ολυμπία ετοιμάζεται να υποδεχτεί δρομείς από όλο τον κόσμο στον 2ο Μαραθώνιο Ολυμπίας.

Ο 2ος Μαραθώνιος Ολυμπίας, αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους αγώνες του εαρινού προγράμματος συγκεντρώνοντας το ενδιαφέρον της ελληνικής αλλά και παγκόσμιας δρομικής κοινότητας, λίγες μόλις εβδομάδες πριν από το κορυφαίο γεγονός της αφής της Ολυμπιακής Φλόγας.

Ένας αγώνας που αναδεικνύει τη σύνδεση που έχουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και ο Μαραθώνιος, δίνοντας την δυνατότητα σε όλους να συμμετάσχουν σε αυτή την γιορτή του αθλητισμού και του Ολυμπισμού και να ζήσουν τις δικές τους στιγμές δόξας στην κοιτίδα του Ολυμπισμού.

Πρόγραμμα της διοργάνωσης
Το πρόγραμμα της διοργάνωσης είναι πλήρες όχι μόνο στο αγωνιστικό του κομμάτι (με τον Μαραθώνιο, τον Ημιμαραθώνιο, τον αγώνα 12 χλμ. και τους αγώνες 2 χλμ. για όλους) αλλά και στο κομμάτι του πολιτισμού αφού οι διοργανωτές προετοιμάζουν πλήθος εκδηλώσεων τόσο στην τελετή έναρξης που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 25 Μαρτίου αλλά και στις υπόλοιπες μέρες των αγώνων.

Με τον τρόπο αυτό, ο Μαραθώνιος Ολυμπίας φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα σημαντικό γεγονός όχι μόνο στον τομέα του αθλητισμού αλλά και του πολιτισμού, αποτελώντας τον θεματοφύλακα της ιστορικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς και ένα μέσο για τη διάδοση των αξιών του Ολυμπισμού και του Μαραθώνιου σε όλο τον κόσμο.

Αφιερωμένος στον Χαρίλαο Βασιλάκο
Η διοργάνωση είναι αφιερωμένη στον Χαρίλαο Βασιλάκο, τον δρομέα που τερμάτισε πρώτος στον 1ο μαραθώνιο στην ιστορία του αθλήματος και ήταν 2ος στου πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Γεννήθηκε το 1875 στον Πειραιά της Αττικής και καταγόταν από το Λυγερέα Μάνης. Στις 10 Μαρτίου του 1896 στους «Πανελλήνιους Αγώνες» ο Χαρίλαος συμμετέχει στον πρώτο, στον κόσμο, μαραθώνιο δρόμο κερδίζοντας την πρώτη θέση, ως αθλητής του Πανελλήνιου Γυμναστικού Συλλόγου. Αυτή η νίκη του χάρισε μία θέση στην αθλητική ιστορία καθώς έγινε ο πρώτος νικητής μαραθωνοδρόμος στην ιστορία του αθλήματος.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896. Τερμάτισε στην 2η θέση, πίσω από τον Σπύρο Λούη, με χρόνο 3:06.03 και ήταν ένας από τους εννέα συνολικά που κατάφεραν να τερματίσουν. Το μετάλλιο του Βασιλάκου, φιλοξενείται στο Ολυμπιακό Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας.

Στις 18 Μαΐου του 1900 γίνεται ο 1ος νικητής στον πρώτο αγώνα Βάδην 1.000 μ., αγώνισμα το οποίο και εισήγαγε στην Ελλάδα, ενώ ακολούθησαν πολλές συμμετοχές σε αγώνες δρόμου στη χώρα μας με πολλές επιτυχίες.

Βραβείο Χαρίλαος Βασιλάκος
Θέλοντας να τιμήσει τους νικητές του Μαραθώνιου Ολυμπίας, η οικογένεια Βασιλάκου, ανέθεσε στον γνωστό γλύπτη Πέτρο Γεωργαρίου να φιλοτεχνήσει,  ειδικό βραβείο το οποίο θα απονέμεται στον πρώτο άντρα και την πρώτη γυναίκες του μαραθώνιου, όπως και ειδική πλακέτα την οποία θα λάβουν ο δεύτερος και τρίτος νικητής καθώς και οι τρεις πρώτοι και τρεις πρώτες στον Ημιμαραθώνιο.

Γίνετε και εσείς κομμάτι της ιστορίας του Μαραθώνιου Ολυμπίας, λαμβάνοντας μέρος σε έναν από τους αγώνες του προγράμματος.

Για Εγγραφές και περισσότερες πληροφορίες, ανάλυση διαδρομών και τρόπους επικοινωνίας επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα του αγώνα www.olympiamarathon.gr



από το patratora.gr

Το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ενόργανης Γυμναστικής που διεξάγεται στη Ντόχα κατέκτησε ο Λευτέρης Πετρούνιας.
Ο Πετρούνιας με τους 15.875 βαθμούς που συγκέντρωσε κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, αφήνοντας στη δεύτερη και τρίτη θέση τους Αρμένιους Βαχάγκν Νταβτιάν (15,800 β.) και Αρτούρ Τοβμασιάν (15,775 β.) αντίστοιχα.

Αναλυτικά η κατάταξη:

1. Πετρούνιας (Ελλάδα) 15.875

2. Νταβτιάν (Αρμενία) 15.800

3. Τοβμασιάν (Αρμενία) 15.775

4. Λαρντό (Κούβα) 15.600

5. Κολάκ (Τουρκία) 15.425

6. Μεντίνα Φλόρες (Βραζιλία) 15.325

7. Λιάο (Κίνα) 15.225

8. Κουντρατουλάγιεβ (Καζακστάν) 14.975

Διοργανωτές: Πλατφόρμα Συγκρότησης Δημοκρατίας
ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ προς τους Έλληνες Πολίτες (ανεξαρτήτως των επιμέρους απόψεών τους σε κοινωνικό / οικονομικό επίπεδο) που οραματίζονται ένα καλύτερο Δημοκρατικό Πολίτευμα. 

Το Συνέδριο θα προσφέρει μια ευκαιρία κοινής και νηφάλιας διαβούλευσης επί συγκεκριμένων προτάσεων που θα κατατεθούν από τους ενδιαφερόμενους σε ότι αφορά τη συγκρότηση της Δημοκρατίας.

Βασικός στόχος του Συνεδρίου είναι η λήψη αποφάσεων με Δημοκρατικές διαδικασίες ώστε να δημιουργηθεί ένα πολιτικό κίνημα το οποίο θα προωθήσει σε όλους τους συμπολίτες μας ολοκληρωμένες προτάσεις σχετικά με τη συγκρότηση της Δημοκρατίας.

Ό,τι ξέρουμε για το 1821 μοιάζει με αντεστραμμένο είδωλο στον καθρέφτη. Υπάρχουν δύο ‘21, αυτό των αρχόντων, των Φαναριωτών και της επίσημης διπλωματίας και αυτό του λαού και των προοδευτικών ανθρώπων όλου του κόσμου…»

(Δ. Φωτιάδης, από την ιστορική μονογραφία «ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ»)


    Πώς γίνεται η Καλαμάτα να έχει απελευθερωθεί από τον τουρκικό ζυγό στις 23 Μάρτη του 1821, αλλά να γιορτάζουμε την έναρξη της Επανάστασης στις 25 Μάρτη;

    Η απάντηση είναι απλή: Έπρεπε ο ξεσηκωμός να εγκιβωτιστεί σε ένα σχήμα που θα εξυπηρετούσε τους επί τουρκοκρατίας εξουσιαστές του λαού που παρέμειναν τέτοιοι και μετά την Επανάσταση. Ανάμεσά τους οι σεβάσμιοι δεσποτάδες της εποχής. Κι αφού οι τελευταίοι δεν είχαν να επιστρατεύσουν τίποτα άλλο για να οικειοποιηθούν την Επανάσταση, επιστράτευσαν την Παναγία.

    Ήταν 17 ολόκληρα χρόνια μετά την Επανάσταση, με διάταγμα του 1838, που ως εθνική γιορτή ορίστηκε η μέρα του Ευαγγελισμού ώστε το ιερατείο να καμώνεται ότι ευλόγησε τον ξεσηκωμό…

     Η αλήθεια, βέβαια, είναι ελαφρώς διαφορετική: Η σημαία της επανάστασης πρωτοσηκώθηκε από το λαογέννητο ηγέτη και δολοφονημένο αργότερα από τους πρόκριτους, Παναγιώτη Καρατζά, στην Πάτρα στις 21 Μάρτη. Όσο για τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, που όπως επιβεβαιώνουν τα απομνημονεύματά του απλώς… απουσίαζε, θυμήθηκε να «ευλογήσει» τα όπλα μόνο αφότου η Επανάσταση είχε ξεσπάσει και επιβληθεί.

    Και τούτο συνέβη γιατί ο λαός (ανάμεσά του και ο λαϊκός κλήρος) δεν άκουσε τις «νουθεσίες» του ραγιαδισμού ούτε τις φοβέρες των φορέων του. Αυτοί, οι δεύτεροι, αντί του «Ελευθερία ή θάνατος» είχαν άλλη αντίληψη:

«Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου», έλεγαν…

***    

    Ας δούμε τι έλεγαν τα «παιδιά του Ροβεσπιέρου» και γιατί δεν άρεσαν στο αρχοντολόι:

    «Σ' Ανατολή και Δύση και Νότον και Βοριά

για την πατρίδα όλοι να 'χωμεν μία καρδιά

στην πίστη του καθένας ελεύθερος να ζει

στη δόξαν του πολέμου να τρέξωμεν μαζί

Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,

αράπηδες και άσπροι, με μια κοινή ορμή,

για την Ελευθερίαν να ζώσωμεν σπαθί

πως είμαστ' αντρειωμένοι παντού να ξακουστεί.

    Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί

Αράπηδες και άσπροι με μια κοινή ορμή

για την ελευθερία να ζώσουμε σπαθί

να σφάξουμε τους λύκους που το ζυγόν βαστούν

και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά

τους τυραννούν».

    Αυτά έγραφε τότε ο Ρήγας Φεραίος. Έγραφε κι αυτά:

    «Όταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του.

    Αν ευρίσκωνται όμως εις τόπον, όπου είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώται και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη των βουνών, εν όσω ν' ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνη ο αριθμός των, και τότε να αρχίσουν την επιδρομήν κατά των τυράννων (...)».

    Κι επειδή έγραφε κι έλεγε αυτά, γι’ αυτό και ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε' και οι αυλικοί του είχαν αποφανθεί ότι ο Ρήγας ήταν ένας «διεφθαρμένος τη φρένα»…

    Όταν, δε, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του δολοφονήθηκαν, οι ...άνθρωποι του Θεού και ...προστάτες του Γένους, αγαλλίασαν! Όπως έγραφε ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του «εσκόπευον να κάμουν επανάστασιν κατά του κραταιωτάτου Σουλτάνου αλλ' ο μεγαλοδύναμος Θεός τους επαίδευσε κατά τας πράξεις των με τον θάνατον όπου τους έπρεπε (...)».

     Έχουν κάποιο νόημα όλα αυτά ή μήπως να τα αγνοήσουμε και να το ρίξουμε στο τσάμικο αυτής της περίφημης… «εθνικής ομοψυχίας» και του «όλοι μαζί» που διακινούν αιώνες τώρα οι «από πάνω», οι οποίοι συνήθως απουσιάζουν και από το «όλοι» και από το «μαζί»;

***

    Τι ήταν ο Παπαφλέσσας; Ήταν ο φλογερός αγωνιστής που γνωρίζουμε; Για το λαό ναι. Αλλά οι κοτσαμπάσηδες και οι σεβάσμιοι δεσποτάδες που τα είχαν κάνει τάτσι μήτσι κότσι με τους πασάδες είχαν άλλη άποψη.

    Για παράδειγμα, και σύμφωνα με τα λόγια του Παλαιών Πατρών Γερμανού όπως καταγράφονται στα απομνημονεύματά του, ο Παπαφλέσσας – αυτός που θα μνημονεύεται στους αιώνες για τη θυσία του στο Μανιάκι - ήταν «... άνθρωπος απατεών και εξωλέστατος περί μηδενός άλλου φροντίζων ειμή τινί τρόπω να ερεθίση την ταραχήν του έθνους...».

   Όταν ο Παπαφλέσσας συναντήθηκε με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό για να του πει ότι όλα ήταν έτοιμα για την Επανάσταση, ο τελευταίος αυτό το «πατριωτικό» του απάντησε: «Είσαι απατεώνας».

    Ποιο το συμπέρασμα; Μήπως να αδιαφορήσουμε για την αλήθεια και να συνεχίσουμε το «εθνικό» τσάμικο εκείνων που όποτε ακούνε για «ελευθερία» και «δικαιώματα» βλέπουν «ταραχήν του έθνους»;

***

    Τι ήταν το κίνημα του Υψηλάντη και του Σούτσου που ξεδιπλώθηκε τον Μάρτη του ’21 στην Μολδοβλαχία; Τι ήταν αυτή καθ’ αυτή η Επανάσταση του 1821; Αν μιλάμε για το λαό ήταν η λύτρωση. Ήταν το σάλπισμα για την διεκδίκηση της λευτεριάς και του δίκιου.

    Για τους προύχοντες, όμως, τι ήταν; Για το «ιερατείο» των «κεφαλών του Έθνους» τι ήταν; Μας το πληροφορεί το φιρμάνι του αφορισμού (!) της Επανάστασης (ο αφορισμός εκτός από την υπογραφή του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, φέρει την υπογραφή του μητροπολίτη Ιεροσολύμων, καθώς και, μεταξύ άλλων, των μητροπολιτών Καισαρείας, Νικομήδειας, Δέρκων, Ανδριανουπόλεως, Βιζύης, Σίφνου, Ηρακλείας, Νικαίας, Θεσσαλονίκης, Βέροιας, Διδυμοτείχου, Βάρνης, Φαναρίου, Ναυπάκτου, Χαλκηδόνος, Τυρνάβου...):

   «... αμφότεροι (Υψηλάντης και Σούτσος) αλαζόνες και δοξομανείς, ή μάλλον ειπείν ματαιόφρονες εκήρυξαν του γένους την ελευθερίαν και με την φωνήν αυτήν εφείλκυσαν πολλούς των εκεί κακοήθεις και ανοήτους (...) έγινε γνωστή εις το πολυχρόνιον κράτος η ρίζα και η βάσις όλου αυτού του κακοήθους σχεδίου. Με τοιαύτας ραδιουργίας εσχημάτισαν την ολεθρίαν σκηνήν οι δύο ούτοι και τούτων συμπράκτορες φιλελεύθεροι, μάλλον δε μισελεύθεροι, και επεχείρησαν έργον μιαρόν, θεοσταγές και ασύνετον, θέλοντες να διακηρύξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας (...) Αντί λοιπόν φιλελευθέρων εφάνησαν μισελεύθεροι, και αντί φιλογενών και φιλοθρήσκων εφάνησαν μισογενείς, μισόθρησκοι και αντίθετοι, διοργανίζοντες, φευ, οι ασυνείδητοι με τα απονενοημένα κινήματά των την αγανάκτησιν της ευμενούς κραταιάς βασιλείας (...)».

    Και οι εκπρόσωποι του ...Θεού και του Έθνους φτάνουν στο διά ταύτα και «παραγγέλλουν»:

    «Διά τούτο (...) συμβουλεύομεν και παραινούμεν και εντελλόμεθα και παραγγέλλομεν πάσιν υμίν (…) να διακηρύξητε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και κακόβουλων ανθρώπων και να τους αποδείξητε και να τους στηλιτεύσητε πανταχού (...) Εκείνους δε τους ασεβείς πρωταιτίους και απονενοημένους φυγάδας και αποστάτας ολεθρίους να τους μισήτε και να τους αποστρέφεστε και διανοία και λόγω, καθότι και η εκκλησία και το γένος τούς έχει μεμισημένους, και επισωρεύει κατ' αυτών τας παλαμναιοτάτας και φρικωδεστάτας αράς: ως μέλη σεσηπότα, τους έχει αποκεκομμένους της καθαράς και υγιαινούσης χριστιανικής ολομελείας. Ως παραβάται δε των θείων νόμων και κανονικών διατάξεων... αφορισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι και μετά θάνατον (...)».

    Ωραίο δεν είναι το τσάμικο της… «εθνικής ομοψυχίας»;

***

   Αυτά, λοιπόν, με τους «μέσα». Αλλά υπήρχαν και οι «φίλοι» μας οι «απ’ έξω». Ας πάμε να δούμε τι συνέβη και με τους «έξω». Ο λόγος στον Στρατηγό, τον Μακρυγιάννη:

    «Και παραδοθήκαμεν εις την τιμή εσάς των ομοθρήσκων μας Ρούσσων και Άγγλων και Γάλλων να μας σώσετε - κ' εσείς οι φιλάνθρωποι της πρώτες χρονιές πιάνατε ένα αθώον παιδί, ένα αρφανό, οπού γύρευε η τυραγνία να του πάρη την ζωή του και την τιμή του και θρησκεία του και με την βοήθεια του Θεού εσώθη· και οι τρεις εσείς το κιντυνεύετε να το πάτε πάλε εις την δικαιοσύνη του τύραγνου·(…) Τι φαντάζεστε, ότι μας βοηθήσετε, ή μας μολύνετε και μας αφανίσετε; Ξίκι να γίνεταν από 'μας ήταν καλύτερα και το καλό σας και το κακό σας! Ευγνωμονούμεν οι Ελληνες γενικώς τους φιλανθρώπους υποκόγους σας, έχομεν χάριτες εις αυτούς τους ευεργέτες μας -καμμιά χάρη 'σ εσάς της ανεμοδούρες, της διαφταρμένες μηχανές δεν έχομεν! Οι τίμιοι άνθρωποι να μην σας ακούσουνε! Ούτε το καλό σας θέλουν να τους κάμετε. 
Ας σας ευγνωμονήσουνε εκείνοι οπού τους δώσετε τα δάνεια και τα 'φκειασαν λούσια και πολυτέλειες κι' άλλα τοιούτα. Εκεινών εκάμετε καλό με τα δάνειά σας, του Αρμασπέρη, του Κωλέτη, του Μαυροκορδάτου, του Μεταξά και συντροφιές τους (…) δεν θέλω σας ξέρη, ούτε να σας ακούσω! Από αυτά όλα η πατρίδα κλονίζεται, από της οδηγίες της πατρικές των Πρέσβεων και δικώ μας ξενολάτρων».

    Αυτά συνέβαιναν, γράφονταν και λέγονταν δυο αιώνες προ ΝΑΤΟ και προ ΕΕ. Και μάλλον δεν χρειάζεται κάποιο πιο επίκαιρο σχόλιο.

***

    Τα συμπεράσματα - τα δικά μας τουλάχιστον - από όλα αυτά παραμένουν αναλλοίωτα:

   Πρώτο: Τιμή και δόξα στην Επανάσταση του ’21. Τιμή και δόξα στους επαναστάτες, σε εκείνους που ανάμεσά τους δεν υπήρξε «κανένας φρόνιμος», όπως το λέει ο Κολοκοτρώνης.

    Δεύτερο: Τιμή και δόξαστην «επαναστάτισσα Ελλάδα» που ύμνησε ο Πούσκιν και λάτρεψε ο Μπάιρον, τιμή και δόξα στον επαναστατημένο λαό που δεν αρνήθηκε το ευκταίο στο όνομα του «εφικτού», τιμή και δόξα στους«Καραισκάκηδες» που δεν διαπραγματεύτηκαν τον ξεσηκωμό τους με τον Μέτερνιχ.

    Τρίτο: «Όσοι το χάλκεον χέρι του φόβου βαρύ αισθάνονται, ζυγόν δουλείας, ας έχουσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία» (Αντρέας Κάλβος).
Η’ όπως το έλεγε 120 χρόνια μετά την Επανάσταση του ’21 ο ύμνος του ΕΛΑΣ:  «Αντάρτης, κλέφτης παλικάρι πάντα είναι ο ίδιος ο λαός».

    Τέταρτο: Ο λαός. Ο μόνος που μπορεί να βάζει τέλος στις τυραννίες. Που ακόμα κι όταν «χάνονται» οι Επαναστάσεις του, δεν έχει άλλο δρόμο από εκείνον που γράφει: «Πέθανε η Επανάσταση. Ζήτω η Επανάσταση»!  






Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

«Το όνομά μου είναι Rachel Corrie», η παράσταση σε σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου
ανεβαίνει στο θέατρο Παραμυθίας, με την Ιουλία Γεωργίου στο ρόλο της Rachel Corrie. Μαζί της η Καίτη Ιωαννίδου και ο Θεοφάνης Μιλλεούνης.
Το έργο είναι μια σύνθεση του Alan Rickman και της δημοσιογράφου Katharine Viner και βασίζεται στα emails που έστελνε η Rachel Corrie από τη Γάζα προς τους δικούς της αλλά και στο ημερολόγιο που κρατούσε απ΄όταν ήταν παιδί.


Μετάφραση: Νάνσυ Τρικαλίτη

Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου

Σκηνικά – Κοστούμια: Άρτεμις Θεοδωρίδη

Επεξεργασία video: Μαργαρίτα Μαντά, Αγγέλα Δεσποτίδου, Μάτα Καστρισίου

Ειδική σύμβουλος: Ναταλί Γλέζου

Φωτογραφίες: Θωμάς Αρσένης

Rachel Corrie η Ιουλία Γεωργίου

Συμμετέχουν: Καίτη Ιωαννίδου, Θεοφάνης Μιλλεούνης

Στο Θέατρο Παραμυθίας
Παραμυθίας 27, Μεταξουργείο
Τηλ 210-3457904

Θέατρο Παραμυθίας
Κάθε Τετάρτη & Πέμπτη
10 παραστάσεις – έως τις 14 Απριλίου

Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00

Ένα εξαιρετικό βίντεο από τους μαθητές του Γενικού Λύκειου Καρέα*

Ένα μάθημα Ιστορίας (και όχι μόνο), μας δίνουν οι μαθητές του Γενικού Λυκείου του Καρέα, με ένα βίντεο που έφτιαξαν και παρουσίασαν στη γιορτή τους για την Επανάσταση του 1821.  

Δεν είναι μόνο τα εξαιρετικά κείμενα που διάλεξαν, με τη βοήθεια και των καθηγητών τους, για τον πραγματικό χαρακτήρα της Επανάστασης.  

Δεν είναι μόνο ο τρόπος που εντοπίζουν και προβάλλουν τις αναλογίες του τότε με το τώρα.  

Δεν είναι μόνο η επιλογή των εικόνων που κάνουν εντυπωσιακό αυτό το ολιγόλεπτο ταξίδι μέσα στο χρόνο, των σχεδόν διακοσίων ετών.

Δεν είναι μόνο η εντυπωσιακή μουσική επένδυση, με ένα τραγούδι («Ζβάρα»), ενός νεανικού συγκροτήματος (Villagers of Ioannina), κράμα παραδοσιακών ρυθμών, σύγχρονης μουσικής, με εξεγερτικό πνεύμα.  

Εξάλλου, αν υπάρχει ένας λόγος για να γιορτάζουμε αυτή την επέτειο, είναι η υπενθύμιση ότι αυτό το εξεγερτικό πνεύμα διαπερνά την Ιστορία του ελληνικού λαού σαν «κόκκινη κλωστή», συνδέοντας τη μια με την άλλη γενιά.  

Συγχαρητήρια παιδιά, σας ευχαριστούμε!




*Πηγή: imerodromos.gr/zvara